Γκάζι Κεραμεικός Ρούφ

Δημήτρης Μπέης

Δήμαρχος Αθηναίων 1978-1982, 1982-1986

Τον Οκτώβριο του 1978 οι δημότες της Αθήνας εξέλεξαν δήμαρχο τους τον Δημήτρη Μπέη που εκπροσωπούσε τον πολιτικό χώρο του ΠΑΣΟΚ και το τότε ΚΚΕ εσωτερικού. Μιλάμε για την εποχή που ο πρώτος όροφος του μεγάρου της πλατείας Κοτζιά είχε μεταβληθεί σε ένα εργαστήρι ανθρώπινου δυναμικού που σε μια εποχή ονείρων αλλά και δράσης, τρέχαμε όλοι ΑΜΙΣΘΙ να αλλάξουμε τη γειτονιά μας, την πόλη μας, τον κόσμο γύρω μας.

Τα δημοτικά συμβούλια γίνονταν τότε στην αίθουσα με τις τοιχογραφίες του Γουναρόπουλου, δεν υπήρχε το κτήριο της οδού Λιοσίων, ούτε οι άπειροι οργανισμοί και εταιρίες του δήμου της Αθήνας. Ο Αντώνης στην Ακαδημία Πλάτωνος ίδρυε με τον σύλλογο του λαϊκό πανεπιστήμιο και εμείς τρέχαμε για τις σχολές γονέων και τα κέντρα νεότητος που ήταν κυψέλες για τα παιδιά της γειτονιάς, όπου μάθαιναν μουσική, θέατρο, δανείζονταν βιβλία, έκαναν πρωτάθλημα σκάκι και πινγκ πονγκ, βρίσκανε βοήθεια στα μαθήματα του σχολείου, στις ξένες γλώσσες και μάθαιναν ελληνικούς παραδοσιακούς χoρούς.

Επί δημαρχίας Δημήτρη Μπέη λειτούργησαν οι λέσχες φιλίας για τους δημότες της τρίτης ηλικίας. Κάναμε καρναβάλι χωρίς χρήματα και τότε ξεκίνησαν τα προσωρινά συνοικιακά συμβούλια (ΠΣΕ), τα φυτώρια των μετέπειτα διαμερισματικών και νυν κοινοτικών συμβουλίων. Θυμάμαι ακόμη τον Αντώνη τον Γρηγορόπουλο να καταγράφει τα νεοκλασικά του Μεταξουργείου, την Άννα, τον Σάββα, τον Λεωνίδα, τον Στέλιο, την Σωσσώ να ελπίζουν σε μια γειτονιά και μια πόλη καλύτερη. Κάποιοι δεν είναι πια κοντά μας. Κάποιοι έφυγαν από τη πόλη μας για άλλους δήμους, βορειότερα ή νοτιότερα.

Εμείς που είμαστε ακόμα εδώ θυμόμαστε σαν τώρα να πέφτει η μάντρα του εργοστασίου του Φωταερίου με τον Δήμαρχό μας μπροστά και οι μάντρες με  το κοκ και το κάρβουνο να γίνονται πλατείες, πάρκα και χώροι παιδικών χαρών και άθλησης. Θυμόμαστε τον Δημήτρη Μπέη να έχει περιβαλλοντικές και οικολογικές ανησυχίες 30 χρόνια πριν. Να καταλαμβάνει όποιον ελεύθερο χώρο εντόπιζε και να τοποθετεί την μαγική ταμπέλα “Χώρος πρασίνου – Δήμος Αθηναίων”.

Χρειάστηκε να κυλήσει τόσος χρόνος για να καταλάβουμε την διαφορά του ηθικού και του νόμιμου, όταν τα πεζοδρόμια ακόμα και στενά φυτεύονταν για να έχει ο δημότης στο παράθυρο του ή στο μπαλκόνι του μια φυλλωσιά. Για να έχει ο δημότης έναν πεζόδρομο, όχι για να παρκάρουν τα αυτοκίνητα των θαμώνων των νυχτερινών κέντρων και να απλώνονται τα τραπεζοκαθίσματα, αλλά να μπορούν να παίζουν τα παιδιά και οι γείτονες να αλλάζουν μια κουβέντα μεταξύ  τους.

Ο Δημήτρης Μπέης έφυγε από τη ζωή στις 25 Οκτωβρίου του 2012. Ξέρουμε ότι το τηλέφωνο δεν θα ξαναχτυπήσει στην ονομαστική μας εορτή, δεν θα ακουστεί η χαρακτηριστική φωνή - “Είμαι ο Δημήτρης Μπέης, χρόνια πολλά” - και όταν δεν ήταν πια δήμαρχος ή υποψήφιος. Όπως ξέρουμε πια μετά από τόσα χρόνια και τόσους δημάρχους που ζήσαμε, ότι ο Δημήτρης Μπέης ήταν ο δήμαρχος της γειτονιάς μας, ο δήμαρχος της καρδιάς μας, κάτι σαν το άρωμα της νεραντζιάς που φύτεψε στον δρόμο μας, το άρωμα που θα μας πλημμυρίσει πάλι την Άνοιξη για να μας θυμίσει την απουσία-παρουσία του Δημάρχου μας.
Β.Μ.